Leofoto Summit LM-324C - review door Olof Fredrikze

Een statief, ik maak er graag gebruik van. Ik ben een echte liefhebber van statieven. Of: ik ben een liefhebber geworden, want ik fotografeerde vroeger vrijwel alles uit de hand. Dat is lekker snel maar vooral ook: je kunt makkelijk van standpunt veranderen. En je kunt je er heel goed in trainen – net als een scherpschutter.

Geschreven door Olof Fredrikze

Fotografie is altijd meer dan een hobby geweest. Iets wat ik niet kon laten. Ik liep altijd met een camera. Op school toneelstukken en uitvoeringen fotograferen, in de natuur vogeltjes en plantjes. En mensen. In de jaren 80 nog een kroningsfeest en eindeloos veel ontruimingen meegemaakt. En gefotografeerd. Op een vaklab gewerkt, Fotovakschool gedaan. Alleen nooit fotograaf geworden. Altijd andere dingen of óók andere dingen. Lerarenopleiding biologie, in een buitensport winkel gewerkt, PR en marketing bij een buitensportwinkel en gaandeweg vormgever / webdesigner geworden - in de voetsporen van mijn vader. Maar ook altijd gefotografeerd. Dus als er iets is dat ik niet kan laten dan zal het wel fotografie zijn. Als het maar klikt. Bekijk ook zijn website Olof Fredrikze.

In alle soorten fotografie zie je statieven weer terugkomen. Vreemd is dat niet: statieven worden lichter en sterker en de huidige stand van de fotografische technologie laat je elke vorm van onscherpte genadeloos zien. Bovendien is er weer meer aandacht voor een rustige beeldcompositie, maken van belichtingstrappetjes en het gebruik van 10-stop ND filters zodat je 3 minuten kunt belichten op klaarlichte dag. Ik doe mee met die trend. Tijd voor een zoektocht!

Moonrise over NEMO-Amsterdam - 2006. Met 1/6 seconde uit de hand.
Inclusief een bak ruis vanwege 1600 ISO uit een EOS10D.

Als je de camera op een statief zet, geef je jezelf alvast meer rust om naar de compositie te kijken. Zo werkt dat, in ieder geval bij mij. Ik ben dan ook anders gaan fotograferen. Het heeft een beetje hetzelfde effect als voor het eerst op het matglas van een 6x6 camera kijken, waar links en rechts gespiegeld zijn - je bekijkt en benadert je onderwerp anders. Waar ik vroeger trots was op mijn bijna scherpe foto's met 1/6 sec uit de hand, zet ik nu mijn statief neer om te kijken hoe ik het onderwerp ga fotograferen.

Uit de hand fotografen met een lange-lens-camera-combi ben je snel zat.

Er is nog een andere goede reden om een stevig statief te hebben: lange telelenzen. Vogeltjes, herten, hazen en roeiers op de bosbaan met een 300 of 500mm uit de hand te schieten kán wel, maar is vaak niet helemaal optimaal. Gelukkig helpt de moderne techniek met stabilisatie een hoop om ook scherp te kunnen schieten met een lange telelens maar dan is er nog een tweede goede reden: het gewicht. Want elke lange-lens-camera-combi weegt snel meer dan 5 kilo. Na een uurtje ben je daar wel klaar mee (en anders je armen wel).

Wachten. Wachten op de zon. Wachten tot de mist een tikkie optrekt.

Een statief kopen is geen vrijdagmiddag-tussendoor-klusje. Zeker niet als je op zaterdag alweer twijfelt aan je keuze. Dus begin op zondag vast te zoeken naar reviews en video’s. Je komt er al snel achter dat ook reviewen meestal gewoon reclame maken is. Dat zou deze review misschien ook wel kunnen opvatten, ware het niet dat mijn gekozen Leofoto statief gewoon de uitkomst van mijn zoektocht is.

Vrijwel alle statieven worden tegenwoordig van carbon, koolstofvezel versterkte kunststof, gemaakt en het heeft aluminium vrijwel overal van de markt verdreven, want carbon is lichter en stabieler. Alleen kun je niet zeggen 'carbon, dan zal het wel goed zijn'. Er is een flink verschil in kwaliteit en dat zie je er aan de buitenkant niet direct vanaf. De kwaliteit van de vezels, de manier van verwerken, het aantal lagen dat over elkaar is gewikkeld, de diameter van de buizen - het heeft allemaal invloed. Heel erg op de stijfheid maar ook op de duurzaamheid.

Ik heb dan ook lang zitten zoeken naar 'het beste statief'. En ik weet het, elk statief is een compromis en elke keuze van een bepaald model is óók een compromis. Aan de hand van mijn wensen en een afvalrace tussen meerdere statieven, heb ik uiteindelijk een statief gekozen. Dit is ’m, de Leofoto Summit LM-324C.

Dit is ’m, de Leofoto Summit LM-324C.

Op een beurs in Antwerpen kreeg ik de kans om van alle merken vast te pakken en aan poten te draaien, in te schuiven, te voelen en af te wegen. Ik ben bij toeval even – ik ben er nu toch – bij Leofoto gaan kijken. Ik dacht: “weer zo'n Chinees merkje van veel-voor-weinig”, maar dat bleek al snel een grote vergissing. Blij verrast door het ruime assortiment, de meer dan keurige afwerking en de degelijkheid die er vanaf straalde.

Wat ik zocht was een statief dat zonder kop onder de 2 kilo zou blijven, ongeveer 155cm hoog, helemaal uitgeschoven stabiel en stevig zodat een zware telelens zich er ook nog op thuis voelt en ongeveer 50cm in opgevouwen toestand. De trend in statievenland is ‘compact’. Het is de trend waar ik dan weer niet aan mee doe. Compact betekent dat je de poten als drie buizen bundelt en ze bovenaan met een kleine 'spider' bij elkaar brengt. Ik ben van mening dat dit voor langere lenzen een te fragiele combinatie is en helemaal als je je statief ook op stahoogte gebruikt. De krachten die er dan op de scharnierpunten komen zijn dan zó groot dat je problemen krijgt met de stabiliteit. Een grote spider vind je bij de statieven van de Leofoto Summit-serie. Wie toch voor compact wil gaan kan zijn hart ophalen bij de Leofoto Ranger-serie.

Een grote spider heeft een verwisselbaar platform met een diameter van 100mm.

Een grote spider heeft ook nog een verwisselbaar ø100mm plateau. Dat lijkt een beetje overkill maar dat heeft meerdere redenen. De eerste is dat je er ook een 'bowl' in kunt zetten (die wordt zelfs meegeleverd) om een videokop of met een losse leveler snel de kop waterpas te kunnen zetten. Voor mij telt meer dat je heel snel kunt uitwisselen voor een plateau met een andere kop. Wil je je balhoofd wisselen voor een schommelkop? Losdraaien, lock uittrekken en wisselen. 10 tellen, meer heb je er niet voor nodig. Dat is héél veel sneller dan de kop losdraaien en een ander er op te zetten, zeker als de kop netjes is verzegeld met de lock-inbus – iets dat ik iedereen van harte kan aanbevelen. Die 100mm is een beetje de standaard - mijn Gitzo plateau past er keurig in, al mist die de lock-functie.

De Leofoto Summit kop is netjes verzegeld met de lock-inbus

Ook bestaat er nog de optie om er een middenzuil in te plaatsen. Dat is natuurlijk weer zwaarder en kan op reis in de weg gaan zitten. Maar als je ook studiowerk doet is een middenzuil bijna onmisbaar en de keus mét of zonder afhankelijk van de wensen te kunnen maken is ideaal. Zo heb je een duizendpoot met drie benen. Het plateau heeft ook, zoals het hoort, een lock-inbusje om te voorkomen dat je kop spontaan losdraait. Nouja, spontaan: meestal draai je de boel zelf los, als je je kop netjes hebt ingesteld en vastgezet en dan toch de camera iets naar links wil draaien. Zelfs de stroeve kunststof ring op het plateau kan dat toch niet helemaal voorkomen.

Wissel je dat nooit en wil je geen middenzuil, dan is de hele constructie met lock button en verend heveltje alleen maar gevoelig voor zand en rommel en zit het een beetje in de weg. Het is ook nooit goed - maar ik vind een verwisselbaar plateau een enorm pluspunt, zonder is bijna een deal-breaker.

Een statief geeft je meer rust om een compositie te bepalen.

Een heel hoog statief is mooi. Je kunt soms standpunten krijgen die je anders lastiger kunt gebruiken maar het is ook fijn als je niet heel erg moet bukken om door de zoeker te kunnen kijken. Als je op een helling staat is een statief met lange poten ook heel prettig, je moet immers de poten inschuiven om de zaak 'level' te krijgen. De Summit LM-324C is 145cm hoog en dat lijkt wat kort voor iemand van 188cm maar er komt nog iets van 8cm kop bij en dan de camera zelf nog. In het veld heb ik altijd precies genoeg – en het grote voordeel is natuurlijk het gewicht. Eén sectie meer in de poten of veel langere en het gewicht van het statief zit alweer boven de 2 kilo - zonder kop. En om een statief in een koffer te kunnen meenemen of zelfs als handbagage in het vliegtuig is de ingeschoven maat ook nog belangrijk.

Spikes geven op rotsen meer grip maar ook op bosgrond is het heel prettig werken

In een winkel of op een beurs kijk je natuurlijk naar statieven die zijn uitgestald en kijk je niet naar de toeters en bellen. Toch is het aardig dat als je de doos thuis openmaakt er de nodige verrassingen te vinden zijn. Dat er een 'bowl' bij zit voor een videokop zei ik al, maar er is meer. Zo zit het Summit statief in een keurige en goed bruikbare tas, zit er een multitool bij om de inbusschroefjes strakker te zetten (en een kroonkurk van een flesje te wippen) en zijn er stevige RVS-spikes meegeleverd. Die spikes geven op rotsen meer grip maar ook op bosgrond is het heel prettig werken. Je prikt ze in de grond en er zit geen beweging meer in. De standaard rubber dopjes verwissel je probleemloos voor de spikes. Netjes is dat er een klein O-ringetje op de schroefdraad zit dat de dopjes en de spikes borgt tegen lostrillen.

Die schroefdraad is bedoeld om een accessoire-arm in te kunnen monteren

Beeldhouwen is heel makkelijk – je haalt alleen maar weg wat je niet nodig hebt. Daar zijn nogal wat varianten op gemaakt. Statiefbouwers zullen ook wel ergens een tegel met deze wijsheid hebben hangen. Bij Leofoto doen ze hun best om hier heel kunstig mee om te gaan. Alle aluminium onderdelen zijn prachtig uit een massief blok metaal uitgefreesd in de CNC-machine. Hiermee kun je heel wat gewicht besparen. De echte kunst is om dat zo te doen dat het niet ten kostte gaat van de stabiliteit. Minder is in dit geval dus echt beter. En voor wie het zich afvraagt: die schroefdraad is bedoeld om een accessoire-arm in te kunnen monteren. Dit is ook een van die slimme extra's van Leofoto.

De grote Summit LM-324C en de kleinere Ranger LS-224C

Ik werd in Antwerpen blij verrast door de kwaliteit die het statief uitstraalde bij de eerste ontmoeting en dat gevoel is na 3/4 jaar gebruik absoluut niet veranderd. Ik kan de statieven van Leofoto echt aan iedereen aanbevelen - ook als je eisen erg verschillen met die van mij, want het aantal modellen dat ze maken is enorm.

Voor het serieuze werk wil je natuurlijk een stevig statief met dikke poten hebben zoals de Summit LM-324C, maar op reis met een bridge-camera is een licht statiefje voor een selfie of een nachtfoto van de Eiffeltoren een stuk makkelijker. Leofoto heeft ook kleine, meer compacte statieven. Dus als je een bridge-camera hebt of een lichtere systeemcamera met een standaard-zoom, voor macrofotografie, voor die keren dat je geen groot statief mee kunt of wil sjouwen de bergen in of voor je citytrip: de stevigheid van de Ranger LS-224C met LH-25 balhoofd is uitzonderlijk. Het is geen duurkoop statief, want het is net zo degelijk en precies gebouwd als de grote broers en het is absoluut een aanrader. Met de meegeleverde losse middenzuil komt ie helemaal uitgeschoven zelfs tot 150cm maar ik geloof niet dat je dáár al te vaak gebruik van gaat maken. Maar het kan, het kan.

De Summit LM-324C aan het werkt.